Overpeinzingen (tussenlanding)

Voor vertrek uit Nederland wisten we niet wat we konden verwachten, of het VET-programma en specifiek het lesgeven zou bevallen. Na een moeizame start werd het een geweldige ervaring.
Verder maakten we ons op voor een mogelijke cultuurschok, maar die is ons meegevallen.
We hadden gelezen over de Chinese cultuur, die meer gesloten is dan de Westerse: je zegt vaak niet waar het op staat maar je probeert er een beetje om heen te praten. Zo waren we van te voren gewaarschuwd dat, als iets in onze lessen niet goed zou bevallen, we dat nooit direct te horen zouden krijgen. Alles om gezichtverlies voor jezelf of de ander te vermijden. We krijgen juist graag opbouwende kritiek :-)

Dat 'losing face' hier een belangrijk punt is, hebben we in de praktijk ervaren. Zo wilden sommigen Chinese leraren Engels niet samen met ons in de klas zijn, omdat ze bang waren om voor de ogen van hun leerlingen ons niet te verstaan. Niet zonder reden, ze spraken en verstonden vaak slecht Engels. Met degenen die het wel durfden hebben we een goede band opgebouwd.

Net als Westerlingen de neiging hebben om 'de Chinezen' over een kam te scheren, hadden we het gevoel dat veel Chinezen met dezelfde stereotype-manier naar ons als Westerling kijken. Meermaals leek het dat we niet als persoon werden gezien maar als 'de/een Westerling'. Niet alleen in kleinere dorpen; ook in de stad werden we soms aangegaapt en becommentarieerd '..., ..., laowai, ..., ..., laowai...' (laowai=buitenlander) of werd ervan uitgegaan dat we 0,0 Chinees spraken.
Omgekeerd hebben we ons best gedaan om een goed visitekaartje af te geven van 'de Westerling'.

Willen we nu leraar worden?
Nee. Het lesgeven beviel vooral goed vanwege de andere omgeving, de cultuurverschillen en taalbarrière. Wat ook meespeelde was dat we wisten dat het voor een beperkte periode zou zijn.
Ook het feit dat we onderdak hadden bij een Engelse taalschool in Yangshuo hielp. Erg leuke buitenlandse docenten en enthousiaste Chinese studenten om samen mee te eten en op pad te gaan. Ook de andere vrijwilligers maakten het speciaal.

Spreken we nu Chinees?
Mhh, nee niet echt. We hebben wel veel geleerd, maar zijn nog lang niet klaar. We snappen waarom Chinezen zoveel moeite met Engels hebben. Europese talen en Chinees zijn echt erg verschillend. In een aantal situaties kunnen we ons best redden, soms ook helemaal niet.

Onze gezondheid
Gedurende onze tijd in China hebben we ons weer gerealiseerd hoeveel geluk we hebben met onze gezondheid. We hebben de afgelopen zes maanden geen botten gebroken of kiespijn gehad, en afgezien van kwakkelende darmen & flinke verkoudheid hebben we niet in de lappenmand gezeten. Wel massage- en acupunctuursessies gehad (Geert), maar vooral omdat dat goed voor je is. Gezondheidszorg in China kan overigens heel goed zijn voor wie daar de hoofdprijs voor kan/wil betalen.

Wat we niet zullen missen:
– Vieze toiletten
– De voor ons vaak onduidelijke manier van communiceren
– De manier waarop automobilisten voetgangers afsnijden, ook als het groen is voor voetgangers
– De drogredenen waarmee China het beleid richting minderheden en Tibet goedpraat
– Druipende airconditionings

Wat we zullen missen:
– De vreselijk lieve mensen die we hebben leren kennen
– De lessen op de lagere scholen
– De prachtige omgeving van Yangshuo
– De boeiende cultuur en de interessante steden
– De mogelijkheid om ons Chinees in de praktijk te verbeteren
– Het lekkere Chinese eten

Waar we naar uitkijken:
– Bijpraten met vrienden en familie
– Onze hobbies weer oppakken
– Iets zeggen en de reactie zonder problemen kunnen begrijpen
– Bruine boterham met kaas, boerenkool met worst, yoghurt met muesli ….