Op pad / Versterking

In ons dagelijks leven hebben we te maken met de leerlingen van lagere scholen (xiao xue) hier in de buurt (Fuli 2x, Mushan. Yima, Yangshuo) en de studenten van Owen College waar wij onderdak hebben.

Het blijft wennen aan de kloof tussen de wat studenten volgens de boeken zouden moeten kunnen en de realiteit: terwijl de lesstof van 'onze' zesdeklassers op de lagere scholen het al heeft over zaken als hobbies – 'My hobby is collecting stamps' – komen de meeste kinderen in het Engels amper uit hun woorden.
De vraag 'Can you tell me what a hobby is?' komt als een echo terug: 'Can you tell me what a hobby is?' Duurt echt een tijd voordat iemand doorheeft dat het een vraag is, waar een antwoord op wordt verwacht. En antwoord geven is al helemaal ingewikkeld.

Zo ook bij studenten van Owen College - jonge volwassenen met minstens middelbare school, vaak ook universiteit en een paar jaar werkervaring achter de rug. Op Geerts: 'What did you do last weekend?', afgelopen maandagochtend, volgt eerst een aarzelende herhaling van de vraag, vervolgens 'Wat zegt hij?' in het Chinees. Toegegeven, dat was Will van niveau 1 maar ik blijf het verbazingwekkend vinden.

Er zitten een paar hele bijdehante, leergierige mensen tussen. Julia, ook niveau 1, wilde weten wat onze plannen voor het volgende weekend waren. Toen ze hoorde dat wij wilden gaan wandelen, wist zij meteen ook wat ze wilde: 'My plan is to go with you and do what you do. Is that okay?' Vervolgens: mag heel Level 1 mee?
Voor we ons ontbijt ophadden was het rond: de weekendactiviteit was wandelen, en wij de reisleiders.

Vandaag was het zover: zo'n vijf uur durende trekking langs de Li River gemaakt met in totaal negentien man. Intrigerend om de felle onderhandelingen te volgen tussen de meest ondernemende studenten en de eigenaren van de bamboevlotten en het bootje waarmee we in totaal drie keer de rivier over hebben gestoken. De trekking was natuurlijk weer mooi, soms wel erg toeristisch en het laatste stuk volgens sommigen eigenlijk een beetje te ver en te heet.
Toch was iedereen lovend: op pad met de teachers is erg gewild en als we niet opletten zijn we voor volgend weekend ook zo weer geboekt. In feite is het voor hun behalve een leuk uitje met de medestudenten ook gratis extra conversatieles. Geert heeft tijdens het wandelen een sollicitatiegesprek geoefend met een van de studenten.
Soms erg vermoeiend, dat letergreep-na-lettergreep-Engels, maar je krijgt ook prachtige persoonlijke verhalen te horen. Over ouders die nooit verder gekomen zijn dan de lagere school en hun kinderen nu op het hart drukken om hard te werken om verder te komen, ruzies met vriendlief en het kind dat al maanden bij opa en oma logeert omdat zij er zelf geen tijd voor hebben.

De studenten van Owen College zijn een stuk gemotiveerder dan die op sommige van onze lagere scholen.
Deze week waren we dankzij de komst van twee Canadese vrouwen met vier vrijwilligers. Beiden hebben ervaring in het onderwijs, de ene onder meer ook in China. Deze veteranen blijven in principe vier weken.
Een welkome toevoeging. We hebben in paren voor de klas gestaan, gezamenlijk lessen voorbereid en ge-evalueerd en op nieuwe plannen gebroed. Tevens bij een school na een (van de twee) uur als eenheid besloten om niet verder te gaan; het was zo'n chaos in de klassen – de meisjes wilden graag leren maar werden overschreeuwd door de jongens – dat we ons amper verstaanbaar konden maken.

Volgende week gaan we er in de lunchpauze naartoe, die hier zo'n twee uur duurt.
Zitten met een boek of krant en Engels praten met wie uit eigen wil naar ons komt – dat zullen de meisjes zijn, verwachten we.